BALIKESİR’DE KİMSESİZ BİR ŞEHİT MEZARI DAHA
Çocukluğumda İvrindi’ye giderken otobüs mutlaka Çengeloğlu mevkiinde yolun kenarında bir pınarın başında durur, otobüstekiler ellerini açıp Fatiha okurdu.
Çoğu sefer Balya ve Korucu otobüsleri ve kamyonları da orada çok kısa bir süre duraklar, yollarına devam ederlerdi.
Çengeloğlu Balıkesir’den Edremit istikametine doğru Karagedik denilen rampalardan sonraki ilk iniştedir. Tam inildiğinde sağdan soldan köy yollarının ana yola birleştiği yerde hemen sol tarafta benim çocukluğumda,1950lerin sonlarına kadar bir jandarma karakolu vardı.
O karakolda işgal yıllarında bir Yunan birliği bulunuyordu.
Kırk yıl kadar önce İvrindi’de İvrindi Cephesi ile ilgili araştırmalar yaparken orada neden durulduğunu öğrendim.
O şehit mezarı, İvrindili Terzi İsmail’in mezarı idi.
İşgal yılları idi. Dağlarda çeteler Yunan asker ve jandarmalarını dağlara sokmuyor, onlara verdikleri baskınlarla göz açtırmıyorlardı. Katliamları, soygunları, ırza geçmeleri, işkenceleri önlemeye çalışıyorlar, hain işbirlikçileri cezalandırıyorlardı. Hatta Yunan kaçarken İvrindi'de "Çetmi Alanı" denilen mevkide kaçmakta olan bir grup yunan askeri ile çatışmaya girilmiş ve hepsi öldürülmüştü. Hatta içlerinde onlarla birlikte kaçmakta olan bir Yunancı Müslüman da varmış. Babam "Gittik hepsinin cesetlerini gördük. İçlerinde yayan Yunancının cesedine de tükürdük." demişti.
İvrindililer Çengeloğlu Mevkiindeki karakolu basmaya gelince içindeki Yunanlıların açtığı ateşle Türk kuvvetleri içinde bulunan İvrindili Terzi İsmail'i şehit etmişlerdi. Terzi İsmail daha 19 yaşındaymış. Koca Müdür Tevfik Bey’in müfrezelerine katılmıştı. Kurtuluş günleri yakındı. Bütün müfrezeler aldıkları işaretle telgraf tellerini koparıp haberleşmeyi engelleyecek, karakolları basacak, Millî kuvvetlerin önünde pürüz bırakmayacaktı.
Terzi İsmail’in gurubu da yol üzerindeki bir Yunan karakolunu basma görevi verildi.
Karakol sarıldı. Çatışma başladı. Terzi İsmail karakoldan açılan ateşle alnından vurularak şehit oldu.
Arkadaşları o hırsla karakola saldırarak ortadan kaldırdılar.
Terzi İsmail hemen şehit olduğu yere gömüldü. Mezar taşı yoktu. Bir toprak yığını kabir haline getirilmiş, etrafına taş dizilmişti. Sadece üzerine bir servi dikilmişti.
Elli altmış yıl kadar önce İvrindi’de kardeşini buldum. Ağabeyi şehit olduğunda 11 yaşında imiş. Geldi bana hem ağabeyini, hem nasıl şehit edildiğini mezarı başında anlatmıştı.
Yol genişletme çalışmaları sırasında ağaç kesilmiş, pınar geriye alınmış, mezar yolun altında kalmış.
Eğer yolunuz Edremit, Burhaniye, Ayvalık yönüne doğru düşerse, o yol üzerinde bizim bugün bu bayrak altında, bu vatan topraklarında kimseye hesap vermeden yaşayabilmemiz için can veren, hayatının baharında, daha 19 yaşında toprağa giren, bu vatanın kurtuluşu uğruna kanı ile toprağı sulayan İvrindili Terzi İsmailleri birkaç saniye hatırlayın.
Ve bilin ki, İsmailler sağ.
Aramızda yaşıyor, sıralarını bekliyorlar.
İsmailler yaşıyor.
İsmailler sıralarını bekliyor.
